نوشته‌ام را با جمله‌ای از جبران خلیل جبران آغاز می‌کنم؛ هنگامی‌که مهر شما را فرا می‌خواند، از پی‌‌اش بروید، اگر چه راهش ناهموار است و دشوار. نوشته‌ها برای من نیست و همه محصول و نتیجه‌ی عشق است، عشقی که مرا یافت و حرکت داد. اگر عشق نباشد، همه چیز در این جهان تکرار است و بس. تنها چیزی که به واقع انسان می‌تواند برای آن خلق شده باشد و زندگی ‌اش بیهوده نباشد و سرتاسر زندگیش را زندگی کند، عشق است. با عشق تولد دوباره‌ای را تجربه کردم و اثری که می‌بینید مثل رد پایی‌ست که به من نشان می‌دهد که چگونه به راه افتادم و چگونه زبان باز کردم و همچنان هم با اشتیاق مرا حرکت می‌دهد، زیباترین چیزی که انسان از عشق می‌فهمد این‌ست که جای خود را در این هستی می‌یابد و از بودنش مثل تمام ذرات این هستی سپاسگزار است و درک می‌کند که این جهان تنها بر پایه عشق استوار است، این نوشته‌ها محصول عشق است تا برای همیشه ماندگار شود و من دریافتم که بزگترین قانون ماندگاری عشق نشر آن است، همان قانونی که این هستی را تا کنون ماندگار کرده و به قول جبران خلیل جبران که زیبا اشاره کرده است؛ همه این کارها را مهر با شما می‌کند تا رازهای دل خود را بدانید و با این دانش به پاره‌ای از دل زندگی مبدل شوید، مهر چیزی نمی‌دهد مگر خود را، و چیزی نمی‌گیرد مگر از خود